1930'ların sonlarından itibaren İngiltere, Almanya, Amerika Birleşik Devletleri ve diğer ülkeler süper alaşımı incelemeye başladı. İkinci Dünya Savaşı sırasında, yeni uçak motorlarının ihtiyaçlarını karşılamak için, süper alaşımın araştırılması ve kullanılması güçlü bir gelişme dönemine girdi. 1940'ların başında İngiltere, güçlendirme için γ fazı oluşturmak üzere 80Ni-20Cr alaşımına ilk olarak az miktarda alüminyum ve titanyum ekledi ve daha yüksek sıcaklık dayanımına sahip ilk nikel bazlı alaşımı geliştirdi. Aynı zamanda, pistonlu hava motorları için turboşarjların geliştirilmesine uyum sağlamak için Amerika Birleşik Devletleri, Vitallium kobalt bazlı alaşımdan kanatlar yapmaya başladı.
Nikel bazlı bir alaşım olan Inconel de Amerika Birleşik Devletleri'nde jet motorları için yanma odaları yapmak üzere geliştirildi. Daha sonra, alaşımın yüksek sıcaklık dayanımını daha da geliştirmek için metalurjistler, alüminyum ve titanyum içeriğini artırmak için nikel bazlı alaşıma tungsten, molibden, kobalt ve diğer elementleri eklediler ve bir dizi alaşım sınıfı geliştirdiler. İngiliz "Nimonic", Amerikan "Mar-M" ve "IN", vb. Nikel eklenerek X-45, HA-188, FSX-414 ve benzeri gibi çeşitli süper alaşımlar geliştirilmiştir. tungsten ve diğer elementlerden kobalt bazlı alaşımlara. Kobalt kaynaklarının eksikliği nedeniyle, kobalt bazlı süper alaşımların geliştirilmesi sınırlıdır.
1940'larda demir bazlı süper alaşımlar da geliştirildi. 1950'lerde A-286 ve Incolo 901 üretildi. Bununla birlikte, zayıf yüksek sıcaklık kararlılığı nedeniyle, 1960'lardan itibaren yavaş yavaş geliştiler. Sovyetler Birliği 1950 civarında "Ð" dereceli nikel bazlı süper alaşımlar üretmeye başladı ve daha sonra "ÐÐ" serisi deforme olmuş süper alaşımlar üretti ve
